(وَ أَبْصِرْ) معنايش اينست كه اين گروه از كسانى هستند نزد شما كه اينگونه در باره آنها مى‌گوييد و همين طور قول خدا( فَما أَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّارِ) نزد كسى كه لفظ را بنا بر استفهام قرار نداده و بنا بر اين نحو است قول خدا(" وَيْلٌ لِلْمُطَفِّفِينَ")" و( وَيْلٌ‌) ...( لِلْمُكَذِّبِينَ") و قول او(" لَعَلَّهُ يَتَذَكَّرُ أَوْ يَخْشى‌") و جايز نيست كه" عجب" در توصيف خداى قديم سبحان باشد چنانچه در وصف انسان است براى آنكه تعجّب در ما البتّه وقتى ميشود كه ما مشاهده كنيم چيزى را كه مثلش را نديده‌ايم و سببش را هم نشناخته‌ايم و اين از خداى قديم منتفى است.

لغت:

لازب: لازب و لازم به يك معناست تبديل شده باء به ميم.

نابغه شاعر گويد:

گمان نميكنند خيرى را كه شرّى نزد آن نباشد و خيال نميكنند شرّى را كه آن ضربت چسبنده و لازم باشد، و بعضى از بنو عقيل، لاتب، با تاء ميگويند و داخر بمعنى صاغر خيلى كوچك است.

تفسير:

سپس خداوند سبحان پيامبر 6 را خطاب نموده و گفت:( فَاسْتَفْتِهِمْ‌) يعنى اى محمد" ص" از ايشان به پرس پرسش اقرار كردن‌( أَ هُمْ أَشَدُّ خَلْقاً) يعنى آيا ايشان از جهت صنعت محكمترند( أَمْ مَنْ خَلَقْنا) يا آنهايى كه جلوتر از ايشان آفريديم از امتهاى گذشته و قرنهاى پيشين اراده نموده از اين كلام كه ايشان از جهت خلقت محكمتر از غيرشان از امتها نيستند و حال آنكه ما ايشان را بسبب شكنجه و بلا هلاك كرديم.