24- و من در آن هنگام سخت در گمراهى آشكار هستم.

25- براستى من به پروردگار شما ايمان آوردم پس (پند) مرا بشنويد.

26- و بدو گفته شد ببهشت در آى گفت اى كاش قوم من آگاه ميشدند.

27- بچه جهت پروردگارم مرا بيامرزيد و مرا از جمله گرامى داشتگان گردانيد.

28- و ما بر قوم حبيب نجّار از پس (قتل) وى هيچ لشگرى از آسمان نفرستاديم و ما فرو فرستنده نبوديم.

29- عقوبت ايشان جز يك فرياد كردنى نبود در نتيجه ناگهان ايشان مردگان شدند.

30- اى دريغا بر بندگانى كه هيچ پيغمبرى بديشان نيامد جز آنكه او را مسخره همى كردند.

قرائت:

ابو جعفر الّا صيحة واحدة برفع خوانده و قاريان ديگر بنصب خوانده‌اند و در شواذ قرائت ابن مسعود و عبد الرحمن بن اسود (الّا زقية) و اعرج و مسلم ابن جندب (يا حسرة على العباد) با هاء ساكنه خوانده و قرائت على بن- الحسين (ع) و ابى بن كعب و ابن عباس و ضحاك و مجاهد (يا حسرة العباد) مضاف به (العباد) ميباشد.

دليل:

ابن جنّى گويد: رفع ضعيف است براى تأنيث فعل و قوى نيست كه بگويى (ما قامت الا هند، و مختار آنست كه بگويى، ما قام الا هند، و اين براى آنست كه كلام محمول بر معناء است، يعنى ما قام احد الّا هند، آن گاه حاصل كلام در اينجا (صيحه واحده) است به تأنيث آمده براى حمل كردن ظاهر بر آن، و