(وَ الْقُرْآنِ الْحَكِيمِ‌) خداوند سبحان قسم ياد كرده بقرآن محكم از باطل و بعضى گفته، كه آن را حكيم ناميد براى آنچه كه در او از حكمت است، پس مثل آنست كه آن حكمت را كه ناطق بآنست ظاهر كرده.

(إِنَّكَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ‌) يعنى البتّه تو از كسانى هستى كه خداى تعالى او را بنبوّت و رسالت فرستاده.

(عَلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‌) كه سالك آن را بسوى حق يا بسوى بهشت مى كشاند، و بعضى گفته، معنايش بر شريعت روشن و حجّت آشكارا هدايت ميكند( تَنْزِيلَ الْعَزِيزِ) يعنى اين قرآن نازل شده خداى غالب است در- ملكش‌( (الرَّحِيمِ)) خدايى كه بآفريده‌اش مهربانست و براى همين او را فرستاد سپس بيان نمود مقصود و هدف از بعثت و انگيختن او را و فرمود:

(لِتُنْذِرَ قَوْماً ما أُنْذِرَ آباؤُهُمْ‌) قتاده گويد: براى آنكه بترسانى از گناهان خدا مردمى را كه پدرانشان را در پيش بيم داده نشده براى آنكه آنها در زمان فترت بين حضرت عيسى و حضرت محمد 6 بودند.

حسن گويد: يعنى پيامبر بيم دهنده‌اى از خودشان و قومشان نيامد براى آنها و اگرچه از غير ايشان آمد برايشان. و بعضى گفته‌اند: يعنى نيامد ايشان را كسى كه آنها را با كتاب بيم دهد، و اين بنا بر قول آنست كه گويد در ميان عرب پيش از پيامبر ما پيامبرانى بنام خالد بن سنان و قيس بن ساعده و غير آنها بودند ولى داراى كتاب نبودند.

عكرمه گويد: يعنى براى آنكه بترساند قومى را چنانچه ترسانيد پدران ايشان را.

(فَهُمْ غافِلُونَ‌) پس ايشان غافلند از آنچه را كه قرآن متضمّن و از آنچه را