يعنى بشارت دهنده مؤمنين برحمت خدا و بهشت و ترساننده كفّار بدوزخ و عذاب‌( وَ إِنْ مِنْ أُمَّةٍ) يعنى و نبود امّتى از امتهاى گذشته‌( إِلَّا خَلا فِيها نَذِيرٌ) يعنى مگر آنكه گذشت در ميان ترساننده‌اى بترساند و بيم دهد ايشان را و تو هم مانند ايشان ترساننده هستى براى هر كس انكار كند و مژده دهنده براى هر كس كه موحّد باشد.

جبائى گويد: و در اين دلالتى است بر اينكه هيچكس از مكلّفين نبوده مگر آنكه پيامبرى بسوى او آمده و اينكه خداى سبحان اقامه حجّت بر تمام امّتها نموده، سپس فرمود براى تسليت و دلدارى از پيامبرش:

(وَ إِنْ يُكَذِّبُوكَ‌) اى محمد و اگر تو را تكذيب نمودند و تصديق نكردند( فَقَدْ كَذَّبَ الَّذِينَ مِنْ قَبْلِهِمْ‌) پس البته تكذيب كردند كفّار پيامبرانى كه خدا بسوى ايشان فرستاد( جاءَتْهُمْ رُسُلُهُمْ بِالْبَيِّناتِ‌) پيامبرانشان آمدند بسوى ايشان با معجزات آشكار او دليلهاى روشن و هويدا( وَ بِالزُّبُرِ) يعنى و با كتابها( وَ بِالْكِتابِ الْمُنِيرِ) و بالكتاب صريح و آشكار، و البتّه ذكر كتاب را مكرّر نمود و آن را عطف كرد بر (زبر) براى اختلاف دو صفت، پس البتّه زبور در كتابت و نوشتن از كتاب ثابت است براى آنكه آن كنده و منقوش در آن است مثل كندن در سنگ.

(ثُمَّ أَخَذْتُ الَّذِينَ كَفَرُوا فَكَيْفَ كانَ نَكِيرِ) يعنى پس چون تكذيب كردند پيامبرانشان را و اعتراف به پيامبرى آنها نكردند آنها را گرفتيم بعذاب و شكنجه و هلاكشان كرديم و زير و رو كرديم زمين را برايشان پس چگونه است سرزنش من و انكار من بر ايشان و نازل كردنم عقاب و بلا را بر ايشان.