ترجمه:

51- و (اى رسول) اگر ببينى هنگامى كه كافران ترسان شوند پس هيچ فوتى نباشد و از جاى نزديك ايشان را بگيرند.

52- و (در آن وقت كه عذاب را ببينند) گويند به پيغمبر ايمان آورديم و از كجا براى ايشان سود باشد از مكانى دور.

53- و حال آنكه پيش از اين بخدا كافر شدند و از مكان دور رمى بغيب كرده و تكذيب بهشت و دوزخ و پاداش و كيفر را نمودند.

54- و (مرگ آمد) و ميان ايشان و آنچه ميخواستند فاصله شد چنانچه همين عمل با نظائرشان پيش از اين كرده شد زيرا كه ايشان در شكى مضطرب سازنده (دلها) بودند.

قرائت:

ابو عمرو و اهل كوفه غير عاصم (التناوش) را با مد و همزه خوانده و ديگران بدون مد و همزه خوانده‌اند.

دليل:

التناوش، بمعناى تناول است، نشت، انوش، شاعر گويد:

آن ناقه آب حوض را از بالا نوشيد و آب زيادى آشاميد كه بسبب آن صحرا را قطع كند و طى نمايد و نيازى بآب ديگرى پيدا نكند.

پس كسى كه همزه نداده آن را تفاعل قرار داده و كسى كه همزه داده، احتمال دو امر را داده: 1- اينكه او همزه را بدل از واو قرار داده براى منضم بودن آن مثل اقتت و ادؤى و مثل آن، 2- مأخوذ از نأش باشد و آن به‌