ميكرديد كه آنها شريكان خدايند و ميپرستيد آنها را با خدا و اين مثل- سرزنش و توبيخ ايشانست، در آنچه كه معتقد بودند از شريك قرار دادن با خدا چنانچه گوينده‌اى ميگويد بكسى كه عملى را فاسد و ناقص انجام داده كارت را بمن نشان بده و اين توبيخ اوست براى آنچه كه عمل و كارش را فاسد كرده است، زيرا كه آنها بزودى رسوا و مفتضح ميشوند براى فساد عملشان وقتى اشاره به بتها كردند، آن گاه خداى سبحان فرمود:

((كَلَّا)) نه چنانست يعنى چنين نيست كه خيال كرده‌اند، و بعضى گفته اند يعنى برميگردند از اين گفتار و از خطا و گمراهى متنبّه و بيدار ميشوند( بَلْ هُوَ اللَّهُ الْعَزِيزُ) بلكه او خداى تواناى چنانيست كه مغلوب نميشود (الْحَكِيمُ‌) داناى در تمام افعالش ميباشد، پس چگونه براى او شريك است، سپس بيان كرد پيغمبرى پيامبرش را و فرمود:

(وَ ما أَرْسَلْناكَ‌) اى محمد ما تو را نفرستاديم برسالتى كه آن را حمل نمودى.

(إِلَّا كَافَّةً لِلنَّاسِ‌) جبائى و غير او گفته‌اند: مگر براى عامّه مردم عرب و عجم و ساير امت‌ها.

و تأييد ميكند اين را حديثى كه از ابن عباس از پيامبر 6 روايت شده كه فرمود، پنج چيز بمن داده شده و آن را بعنوان فخريّه و مباهات نميگويم 1- من مبعوث شدم براى سرخ و سياه (همه اقشار مردم دنيا).

2- زمين براى من قرار داده شده طهور و مسجد، و طهارت (تيمّم) و سجده‌گاه كه بر آن سجده كنم.

3- غنايم جنگى و غيره براى من حلال شده كه براى هيچكس از پيامبران‌