الايواء: منضم نمودن توانگر است غير خودش را از زنده‌هايى كه ايشان از جنس معقولند بكنار خود، ميگويند، آويت الانسان اويه ايواه و آوى هو يأوى او يا هر گاه منضم كند بجايگاه خودش، و گفته ميشود انى الطعام يأنى، انى مقصور است يعنى با الف كوتاه بدون مد هر گاه طعام بحالت پختگى برسد و وقت خوردنش فرا رسد و هر گاه مفتوح شود ممدود گشته و گفته شود اناء حصرائيه. شاعر گويد:

در وقت خوردن شامگاهى آمدم بسوى سهيل يا شعرى، پس بر من پخته شدن طعام طولانى شد.

و الاستياس: ضد استيحاش و انس ضد وحشت است.

اعراب:

(ذلِكَ أَدْنى‌ أَنْ تَقَرَّ) تقديرش (من ان تقر يا لالى ان تقر اعينهنّ) است كلهنّ تأكيد براى ضمير و آن يرضين است، و اگر منصوب شود جايز است، بنا بر تأكيد قول خدا (هنّ) در آتيتهنّ،(" غَيْرَ ناظِرِينَ") منصوب است بنا بر حاليّت،( (وَ لا مُسْتَأْنِسِينَ)) معطوف عليه پس آن حال عطف بر حال قبل از آن است، و تقديرش، و لا تدخلوا مستأنسين لحديث است.

شأن نزول:

آيه اولى نازل شده هنگامى كه بعضى از مادران مؤمنين همسران پيامبر بر پيغمبر 6 حمله كرده و خواستار زيادتى نفقه و خرجى شدند، پس پيغمبر" ص" يك ماه از آنها دورى نمود تا آيه تخيير نازل شد و خداوند تعالى او را فرمان داد كه ايشان را مخيّر بين دنيا و آخرت نمايد و هر كس كه‌