اعرج و ابان بن عثمان فيطمع الذى بكسر عين آمده.

دليل:

ابو على طبرسى گويد: قول خدا (و قرن) از دو حال بيرون نيست يا از ماده قرار است و يا از وقار، پس اگر از وقار باشد (وقر، يقر، قر، وعد، يعد عد) پس امر حاضر مؤنث عدن- قرن ميشود و از معتل الفاء واوى خواهد بود كه فاء الفعلش حذف ميشود و آن واو است، پس ميماند از كلمه علن، و اگر از قرار باشد، (قرّ، يقرّ، اقرر) پس امر حاضر مؤنثش اقررن ميشود، پس تبديل ميشود از عين ياء بجهت كراهت تضعيف چنانچه در قيراط و دينار تبديل شده، پس حركت گرديده بدل حرفى كه حذف شده، سپس حركت برخورد ميكند بر فاء الفعل و ساقط ميكند همزه وصل را براى حركت ما بعد خودش، پس مى‌گويى قرن بجهت اينكه حركت راء در تقرّ كسره است آيا نمى‌بينى كه قاف متحرّك بكسره است.

و امّا آنكه با فتح خوانده (قرن) پس كسى كه قررت جاى اقر جايز دانسته ندانسته، البته ميگويد قررت اقرّ، پس فتحه فاء نزد او جايز نيست و آنكه اجازه داد اين را بنا بر قول او جايز است چنانچه جايز است قرن و آن يك لغت است كه كسايى آن را حكايت كرده.

و ابو عثمان گويد: گفته ميشود قررت به عينا اقر، و گفته نميشود قررت فى هذا المعنى و قررت فى المكان فانا اقر فيه گفته ميشود قررت فى هذا المعنى و كسى كه (فيطمع الذى) بكسر عين خوانده، پس آن معطوف بر قول خدا (فلا تخضعن) يعنى پس طمع نكنند آنكه در دلش مرض است، پس هر دو تاى آن مورد نهى است مگر آنكه نصب اقوى است زيرا كه آن به معناى‌