بوده از اين رو خداوند آيه فوق را در مورد آنان فرستاده و آنها را وعده ثواب داد.

تفسير:

(إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا ...)- (كسانى كه) خدا و رسولش را تصديق نمودند.

(وَ الَّذِينَ هاجَرُوا ...)- (و آنان كه) از خويشان دست برداشته و وطن و مال خود را رها كردند.

(وَ جاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ ...)- (و آنهايى كه) در راه اطاعت خدا و آن راهى كه براى بندگان خدا معين شده با كفّار مى‌جنگند و علت اين كه اين سه كار (ايمان، هجرت، جهاد) را با هم بيان كرد فضيلت آنها و براى ترغيب به آنها است نه اين كه هر يك از آنها بطور تنهايى سزاوار پاداش نبوده بلكه بايد با هم باشند.

(أُولئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللَّهِ ...)- آنان در دنيا و آخرت آرزو و اميد- نعمتهاى پروردگار را دارند كه در دنيا آنها را يارى نموده و در آخرت به آنها پاداش دهد.

(وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ ...)- خداوند آمرزنده و پوشاننده گناه، و مهربان است.

سؤال:

با اين كه بطور مسلم مردم با ايمان سزاوار پاداش هستند چرا آن را بطور اميد و آرزو تعبير نموده است؟

پاسخ:

از اين پرسش به دو صورت جواب داده شده است:

1- آنان نمى‌دانند سرانجامشان چه خواهد شد آيا در راه اطاعت خدا باقى مى‌مانند و يا اين كه تحولى در فكر و اعتقاد آنها پديد آمده و در گناه و معصيت احتمالًا قرار بگيرند.

2- نسبت به آن گناهانى كه توفيق توبه از آنها پيدا نكرده و از دنيا رفته‌اند تنها اميدوار برحمت و آمرزش الهى هستند كه بر آنها خدا عذاب نكند.

جواب دوم صحيح و درست است زيرا پاسخ نخست بنا به عقيده كسانى درست‌