گفته شده اينك بيان مى‌كند كه منظور خط سفيدى به اندازه نخ از صبح ظاهر شود.

نقل شده كه «عدى بن حاتم» به رسول اكرم 6 عرض كرد من دو نخ از «مو» يكى سفيد و ديگرى سياه در برابر خود قرار دادم و هر چه به آنها نگاه كردم چيزى برايم روشن نشد. پيغمبر 6 بطورى از گفته او خنديد كه دندانهايش نمايان گشت سپس فرمود اى پسر حاتم منظور بيان اول روزه است از وقتى كه سفيدى روز از سياهى شب آشكار شود سپس آخرين وقت روزه را بيان كرده مى‌فرمايد:

(ثُمَّ أَتِمُّوا الصِّيامَ إِلَى اللَّيْلِ ...)- اول روزه، طلوع فجر دوم است كه آن روشنايى است كه بشكل مستطيل در افق پيدا مى‌شود و آن را فجر صادق مى‌گويند و نماز صبح از اين موقع واجب مى‌شود و آخر روزه به آمدن شب است و آنهم بعد از غروب مى‌باشد و علامت آن اين است كه مقدارى سرخى كه با پنهان شدن خورشيد در سمت مشرق بوجود مى‌آيد كم كم از بين ميرود و بجاى آن سياهى پيدا ميشود (موقع افطار است) اين علامت فقط مخصوص مكانهايى است كه كوه و تپّه دارد اما در افق‌هاى باز و بدون كوه و بلندى تنها پنهان شدن خورشيد كافى است.

(وَ لا تُبَاشِرُوهُنَّ ...)- در معناى اين جمله دو قول گفته شده است.

1- منظور از آن منع از آميزش است (ابن عباس- حسن).

2- مراد منع از آميزش و كمتر از آن مانند بوسيدن و غير آن مى‌باشد اين قول از مالك و ابن زيد نقل شده عقيده ما (شيعه) نيز همين است.

(وَ أَنْتُمْ عاكِفُونَ فِي الْمَساجِدِ ...)- يعنى در حالى كه در مساجد اعتكاف كرده‌ايد با زنان در نياميزيد و نزد ما (شيعه) اعتكاف فقط در چهار مسجد درست است.

1- مسجد الحرام (در مكّه).

2- مسجد پيغمبر (در مدينه).

3- مسجد كوفه.

4- مسجد بصره.