تفسير

خداوند خبر ميدهد به اينكه علماء اهل كتاب پيغمبر اسلام صلّى اللَّه عليه و اله را كاملًا ميشناسند و صحت نبوّت آن حضرت را ميدانند و ميفرمايد:(الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ‌) يعنى بكسانى كه كتاب فرستاديم كه منظور از آن علماء اهل كتاب است.

(يَعْرِفُونَهُ ...)- يعنى محمّد صلّى اللَّه عليه و اله را ميشناسند و ميدانند كه او بر حقّ است.

(كَما يَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمْ ...)- چنان كه پسران خود را ميشناسند بعضى گفته‌اند:

ضمير در «يعرفونه» بعلم يعنى نبوّت برميگردد ابن عبّاس ميگويد ضمير در «يعرفونه» بامر قبله برميگردد.

اگر سؤال شود كه چگونه خداوند فرمود(يَعْرِفُونَهُ كَما يَعْرِفُونَ أَبْناءَهُمْ) و حال آنكه آنها فرزندان خود را فقط از لحاظ حكم ميشناختند يعنى آثار فرزند خود بودن را چون در فراش آنها متولّد بود مترتّب ميكردند ولى نسبت بحقانيّت پيغمبر اسلام صلّى اللَّه عليه و اله حقيقة علم و يقين داشتند.

جواب آن اين است كه تشبيه ميان دو معرفت واقع در آيه فقط در اصل معرفت است ولى طريق معرفتها بيكديگر تشبيه نشده است. طريق معرفت نسبت به پيغمبر اسلام 6 برهان و يقين است ولى طريق معرفت در پسرانشان تولّد از همسران آنها و امثال آن است كه ظاهرا موجب لحوق فرزند بپدر ميباشد.

(وَ إِنَّ فَرِيقاً مِنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَ هُمْ يَعْلَمُونَ ...)- يعنى طايفه‌اى از اهل كتاب حق را با اينكه ميدانند كتمان مى‌كنند و علّت اينكه طايفه‌اى از آنها را فقط ذكر كرد اين است كه بعضى از آنها مانند عبد اللَّه بن سلام و كعب الأحبار و غير آنها اسلام را پذيرفتند

. [سوره البقرة (2): آيه 147]

(الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ فَلا تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ (147))

[ترجمه‌]

آنچه از جانب خداوند بتو رسيده است حق همانست البته هيچ شبهه و ترديدى بخود راه مده. (147)

تفسير:

تقدير اين است هو الحق من ربك ...- يعنى نسبت بوحى و آيات و شرايعى‌