ميسازد پس هر كه را نماز از معصيت دور ننمايد- معلوم ميشود كه آن را با كهلوت و بى اعتنايى انجام داده و براى ساختن خود استفاده نكرده- بيشتر از خدا دور ميگردد.

«حسن» و «قتاده» گفته‌اند: كسى كه نمازش او را از فحشاء و منكر دور نسازد پس نمازش در حقيقت نماز نيست بلكه موجب وزر و بدبختى اوست.

«انس بن مالك جهنى» از نبى اكرم 6 روايت نموده كه فرمود هر كس نمازش او را از فحشاء و منكر باز ندارد پس بيشتر از خدا دور شده است.

از «ابن مسعود» و او از پيامبر 6 روايت نموده كسى كه مطيع نماز نباشد نمازش كامل نيست و اطاعت از نماز همان دورى از فحشاء و منكر است. و مقصود روايت اين است كه نماز وقتى شخص را از معصيتها دور ندارد و نمازگزار از گناهان دورى نكند پس نماز متصف به صفتى كه خداوند فرموده‌( (إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‌ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ)) نميباشد، ولى ممكن است اگر توبه كند و از معصيت نفس خويش را باز دارد نمازش مفيد باشد.

«انس» روايت كرده كه جوانى از انصار با رسول خدا 6 نماز- جماعت- ميخواند و بعد هم مرتكب كارهاى ناشايسته مى‌شد، اصحاب جريان را به رسول خدا 6 تذكر دادند و پيامبر 6 پاسخ داد «بالآخره روزى خواهد رسيد كه همين نماز او را از اين كارها باز دارد». «جابر» روايت نموده كه بپيامبر 6 اطلاع داده شد كه «فلانى» روزها نماز ميخواند و شبها مشغول دزدى است حضرت پاسخ فرمود «نماز او را باز خواهد داشت».

«اصحاب» ما از امام صادق (ع) روايت نموده‌اند، كسى كه دوست دارد بداند كه نمازش قبول خداوند گرديده يا خير، بنگرد تا چه مقدار نماز او را از بديها و گناهان دور داشته، بهمان اندازه قبول شده است.

(وَ لَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ): و همانا ياد پروردگار شما را در شمول رحمتش بيشتر از ياد شما نسبت باطاعت او است، و اين معنى از «ابن عباس و سلمان و ابن مسعود» روايت شده‌