قرار داديم از ايشان پيشوايانى تا رهبرى بنمايند بفرمان ما، چنان كه شكيبايى نموده و بودند بآيت‌هاى ما يقين‌دارندگان. البته پروردگار تو حكم كند بينشان روز قيامت در آنچه بودند در آن اختلاف ميكردند.

قرائت:

لما صبروا: «حمزه و كسايى و رويس از يعقوب» آن را با لام مكسوره بدون تشديد و ديگران مفتوحه با تشديد آن قرائت نموده‌اند.

دليل:

«ابو على» گويد: آنكه با تشديد و لام مفتوحه خوانده، او را براى مجازات دانسته و با وجود فعل پيش از جواب مستغنى شده نظير آنكه بگويى «اجيئك اذا جئت» كه تقديرش «ان جئت اجئك» بوده و بنا بر اين با فعلى كه پيش از شرط ذكر شده از جواب شرط بى نياز شديم.

و اما آنكه بدون تشديد و لام مكسوره خوانده، جار و مجرور متعلق به «جعلنا» دانسته و تقديرش «جعلنا منهم ائمة لصبرهم» مى‌باشد.

مقصود:

سپس خداوند ميفرمايد:

(وَ لَنُذِيقَنَّهُمْ مِنَ الْعَذابِ الْأَدْنى‌ دُونَ الْعَذابِ الْأَكْبَرِ): و همانا مى‌چشانيم ايشان را از عذاب نزديك غير از عذاب بزرگ- و پيش از آنكه بعذاب بزرگ گرفتار شوند.

مقصود از عذاب بزرگ، عذاب دوزخ در قيامت بوده و از عذاب نزديك مقصود عذاب دنيا است.

در عذاب دنيا بين دانشمندان تفسير، اختلاف گرديده.

بعضى چون ابى بن كعب و ابن عباس و ابى عاليه و حسن گويند مقصود گرفتارى و ناراحتيهايى است كه در اين جهان براى انسان پيش ميآيد- و به بدبختيها و ذلت‌ها مى‌كشاند-.