[سوره السجده (32): آيات 6 تا 10]

(ذلِكَ عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ الْعَزِيزُ الرَّحِيمُ (6) الَّذِي أَحْسَنَ كُلَّ شَيْ‌ءٍ خَلَقَهُ وَ بَدَأَ خَلْقَ الْإِنْسانِ مِنْ طِينٍ (7) ثُمَّ جَعَلَ نَسْلَهُ مِنْ سُلالَةٍ مِنْ ماءٍ مَهِينٍ (8) ثُمَّ سَوَّاهُ وَ نَفَخَ فِيهِ مِنْ رُوحِهِ وَ جَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصارَ وَ الْأَفْئِدَةَ قَلِيلاً ما تَشْكُرُونَ (9) وَ قالُوا أَ إِذا ضَلَلْنا فِي الْأَرْضِ أَ إِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ بَلْ هُمْ بِلِقاءِ رَبِّهِمْ كافِرُونَ (10))

ترجمه:

آن (خدا) داناى پنهانى و آشكارا است بزرگوار مهربان است. آنكه نيكو استوار ساخته هر چيز را كه آفريده، و آغاز نموده آفرينش انسان را از گل. پس قرار داده نژادش را از قطره صاف شده از آب ضعيف. سپس آراسته ساختش و دميد در آن از روح خويش و قرار داد براى شما گوش و ديدگان و دلها را، اندكى سپاس ميگذاريد. و گفتند (منكران) آيا هر گاه پنهان شديم در زمين (و مرديم) آيا ما در آفرينش نوين (قيامت) خواهيم بود، بلكه ايشان بپاداش پروردگار خويش كافرند.