(وَ يَجْعَلُهُ كِسَفاً): و قرار ميدهد آن ابر را قطعه قطعه بنا بقول «قتاده» و اما طبق قول «جبائى» ابر را متراكب و طبقات متعدد نموده تا ضخيم گرديده انبوه شود. ولى «ابى مسلم» گويد كه مقصود قطعات مختلف ابر است كه نور خورشيد را مى‌پوشاند.

(فَتَرَى الْوَدْقَ يَخْرُجُ مِنْ خِلالِهِ‌): پس مى‌بينى قطرات باران را كه از وسطهاى آن خارج ميشود.

(فَإِذا أَصابَ بِهِ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ إِذا هُمْ يَسْتَبْشِرُونَ‌): پس هنگامى كه برساند (رحمت خويش را) بوسيله باران بهر كس از بندگان خود كه خواهد آن وقت است كه شادمان شده و بيكديگر بشارت باران را ميدهند- تا زمينها سيراب و صاحبان آن بلكه تمام مردم آن سامان از نعم او بهرمند شوند-.

(وَ إِنْ كانُوا مِنْ قَبْلِ أَنْ يُنَزَّلَ عَلَيْهِمْ مِنْ قَبْلِهِ لَمُبْلِسِينَ‌): و اگر چه ايشان پيش از آنكه باران ببارد مأيوس از ريزش باران بوده باشند، چنين از «قتاده» تفسير شده.

و از «اخفش» آمده كه تكرار لفظ «من قبل» براى تأكيد است، و بعضى هم گويند كه (من قبل) اول اشاره به يأس آنان قبل از نزول باران و «من قبل» دوم اشاره به قبل از وزيدن باد ميباشد.

(فَانْظُرْ إِلى‌ آثارِ رَحْمَتِ اللَّهِ كَيْفَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِها): پس بنگر بسوى اثرهاى رحمت پروردگار كه چگونه حيات مى‌بخشد زمين را تا آنكه درختان و چراگاه‌ها سر سبز شده بعد از آنكه خشك گرديده و همانند مردگان ديده ميشد.

در اين آيه خداوند خشك سالى زمين را بمنزله مرگ و سرسبزى آن را بمنزله حيات جلوه داده است.

(إِنَّ ذلِكَ لَمُحْيِ الْمَوْتى‌): البته خداوند در آخرت مردگان را زنده مينمايد.

(وَ هُوَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ): و او بر هر چيز قادر است و تفسير اين جمله قبلا گفته شد.