(ظُلْماً وَ عُلُوًّا): مفعول له.

كيف: در محل نصب خبر «كان»

مقصود:

اكنون مى‌فرمايد:

(إِلَّا مَنْ ظَلَمَ ثُمَّ بَدَّلَ حُسْناً بَعْدَ سُوءٍ فَإِنِّي غَفُورٌ رَحِيمٌ‌): لكن كسانى غير از انبياء كه ظلم كنند، سپس توبه كنند و نادم شوند و تصميم بگيرند كه ديگر بازگشت نكنند بدانند كه من پوشنده گناه و پذيرنده توبه‌ام.

علت اينكه انبياء استثنا شد، اين است كه آنها مرتكب ظلم نميشوند و بواسطه مقام عصمت، از گناهان و قبائح پاكند. بنا بر اين استثناء منقطع است. تنها اشتراك انبياء با ديگران در اصل تكليف است.

(وَ أَدْخِلْ يَدَكَ فِي جَيْبِكَ تَخْرُجْ بَيْضاءَ مِنْ غَيْرِ سُوءٍ): دستت را در گريبانت كن تا بدون هيچ عيبى سفيد و درخشان خارج گردد.

اين هم به غير از معجزه عصا، معجزه ديگرى است از موسى كه به او عطا گرديد و بيانش گذشت.

(فِي تِسْعِ آياتٍ إِلى‌ فِرْعَوْنَ وَ قَوْمِهِ‌): با نه معجزه ديگر كه تو بهمراه آنها بسوى فرعون و قومش فرستاده مى‌شوى.

زجاج گويد: مقصود اين است كه آن دو معجزه، از جمله نه معجزه موسى بود. يعنى اين دو معجزه را از جمله آن نه معجزه ظاهر گردان.

معجزات نه‌گانه موسى در تفسير سوره بنى اسرائيل ذكر شده است.

(إِنَّهُمْ كانُوا قَوْماً فاسِقِينَ‌): فرعون و قومش از طاعت خداوند خارج شده و به قبيحترين وجوه كفر روى آورده‌اند.

(فَلَمَّا جاءَتْهُمْ آياتُنا مُبْصِرَةً قالُوا هذا سِحْرٌ مُبِينٌ‌): هنگامى كه دلائل و معجزات روشن ما در برابرشان قرار گرفت و يقين كردند كه هيچكدام آنها در دسترس قدرت بشر نيست، گفتند: جادويى است آشكار و بديهى.