بخواهد استراق سمع كند، با شهاب‌هاى آتشين مواجه ميگردد.

(وَ الشُّعَراءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ‌): گمراهان از شاعران پيروى ميكنند. ابن عباس گويد: منظور شعراى مشركين است.

مقاتل اسماء اين شاعران را ذكر كرده گويد: از آنهاست عبد اللَّه بن زبعرى سهمى و ابو سفيان بن حرث بن عبد المطلب و هبيرة بن ابى وهب مخزومى و مسافع بن عبد مناف جمحى و ابو عزه عمر و بن عبد اللَّه كه همه از قريشند و امية بن ابى الصلت ثقفى. اينها زبان بدروغ و باطل مى‌گشودند و ميگفتند: ما هم مثل آنچه محمد 6 ميگويد، مى‌گوييم. سپس اشعارى گفتند و گمراهان قوم اطراف آنها جمع شدند و شعر آنها كه هجو پيامبر و اصحابش بود، شنيدند و براى ديگران نقل كردند.

بدينجهت است كه مى‌فرمايد:(يَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ).

قتاده و مجاهد گويند: غاوون شيطانهايند.

برخى گويند: منظور از غاوين كسانى هستند كه شعر بر آنها غالب گشته و از قرآن و حديث غافل مانده‌اند.

برخى گويند: منظور شاعرانى است كه وقتى خشم ميگيرند، دشنام ميدهند و دروغ پردازى ميكنند. اينان اغلب با گمراهان دمسازند. زيرا بيشتر به گناه مشغولند. كلام خود را به تشبيب آغاز ميكنند و براى صله مدح مى‌گويند و بر روش جاهلى هجو ميكنند و اوصاف خوب يا بدى به شخص مى‌بندند كه فاقد آنهاست و سراسر گفتارشان دروغ است.

برخى گويند: منظور قصه گويانى است كه در قصه‌ها هر چه بذهنشان آمد مى‌گويند.

تفسير على بن ابراهيم مى‌گويد: اينها كسانى هستند كه دين خدا را تغيير ميدهند و امر خدا را مخالفت مى‌كنند. آيا هرگز ديده‌ايد كه كسى از شاعرى تبعيت كند؟

مقصود اين است كه شاعر توانسته باشد دين و آئينى بنيان گذارده باشد كه‌