آنها اهل ايمان نيستند. اگر بخواهيم از آسمان آيتى برايشان نازل مى‌كنيم تا گردنهاى ايشان خاضع گردد. هيچ تذكر جديدى از جانب خداوند براى ايشان نمى‌آيد جز اينكه از آن اعراض مى‌كنند. آنها تكذيب كردند و اخبار آنچه مورد استهزاء قرار مى‌دهند به آنها خواهد رسيد. آيا به زمين نمينگرند كه از هر جفتى نيكو چقدر آفريده‌ايم؟ در اين كار آيتى است و اكثر آنها مؤمن نيستند خداى تو، عزيز و رحيم است.

اعراب:

(أَلَّا يَكُونُوا): در محل نصب و مفعول له.

(فَظَلَّتْ أَعْناقُهُمْ‌): در محل جزم، عطف بر «ننزل».

(مِنْ ذِكْرٍ): در محل رفع، «من» زائده.

كم: در محل نصب و مفعول «انبتنا» كه در محل حال است.

مقصود:

(طسم‌): معانى اين حروف را در اول بقره ذكر كرده‌ايم و نيازى به تكرار نيست.

مجاهد و ضحاك گويند:

«طسم» و «طس» از اسامى قرآن است. ابن عباس در روايت والبى گويد: «طسم» از اسماء خدا و قسم است. قرظى گويد: خداوند به اين حروف به «طول» (قدرت) «سناء» (نورانيت،) و ملك خود سوگند ياد كرده است.

محمد بن الحنفيه از على (ع) نقل كرده است كه پيامبر 6 هنگام نزول «طسم» فرمود: «طاء» طور سيناء و «سين» اسكندريه و «ميم» مكه است.

برخى گفته‌اند: «طاء» درخت طوبى و «سين» سدرة المنتهى و «ميم» محمد مصطفى 6 است.

(تِلْكَ آياتُ الْكِتابِ الْمُبِينِ‌): آن آياتى كه وعده داده شده‌ايد، همين آيات قرآنى است كه بيان كننده حق و باطل است.

(لَعَلَّكَ باخِعٌ نَفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ‌): شايد خويشتن را به هلاكت افكنى‌