موجودات را آفريده است.

(فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُونِ‌): باز هم سخن پيش را تكرار كرده، مى‌گويد: تقوى پيشه كنيد و مرا مطيع باشيد. زيرا از شما مزد نميخواهم تا از مال خويش بترسيد.

قبلا گفته بود: چون رسول امينم، از خدا بپرهيزيد و مرا مطيع باشيد. بنا بر اين، اينها با يكديگر مغايرت دارند و در هر دو صورت، سوء ظن و تهمت را زايل مى‌سازد.

(قالُوا أَ نُؤْمِنُ لَكَ وَ اتَّبَعَكَ الْأَرْذَلُونَ‌): گفتند: چگونه بتو ايمان آوريم و حال آنكه مشتى مردم پست و فرومايه از تو تبعيت كرده‌اند؟ برخى گويند: منظور مستمندان و تهيدستان است. برخى گويند: منظور بافندگان و كفاشان است. بهر حال ميخواهند بگويند: اطرافيان و پيروان تو افراد پست و زبون هستند و اگر ما بتو ايمان آوريم در رديف آنها قرار ميگيريم. بديهى است كه اين سخن حاكى از جهل ايشان است. زيرا ايمان اين طبقه، موجب اين نميشود كه آنها نوح را تكذيب كنند.

همينها بخاطر ايمانشان بدرگاه خدا تقرب پيدا ميكنند، ولى اشرافى گنهكار، پيش خدا قرب و منزلتى ندارد.

(قالَ وَ ما عِلْمِي بِما كانُوا يَعْمَلُونَ‌): نوح گفت: من به كارها و رفتار آنها آگاه نيستم. تكليفى هم در اينباره ندارم. تكليف من اين است كه آنها را بسوى خدا دعوت كنم. آنها دعوت مرا اجابت كرده‌اند.

(إِنْ حِسابُهُمْ إِلَّا عَلى‌ رَبِّي لَوْ تَشْعُرُونَ‌): حساب آنها بر آن خداوندى است كه خالق من و آنهاست. اگر شما آگاه بوديد بر آنها خرده نميگرفتيد.

(وَ ما أَنَا بِطارِدِ الْمُؤْمِنِينَ إِنْ أَنَا إِلَّا نَذِيرٌ مُبِينٌ‌): من ترساننده از معصيت و دعوت كننده آشكارى بسوى طاعت خدايم و مؤمنين را از خود طرد نميكنم.

(قالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ الْمَرْجُومِينَ‌): گفتندش: اى نوح، اگر از گفته خود دست بر ندارى ترا سنگسار خواهيم كرد. ضحاك گويد: يعنى بتو فحاشى مى‌كنيم.

(قالَ رَبِّ إِنَّ قَوْمِي كَذَّبُونِ فَافْتَحْ بَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ فَتْحاً وَ نَجِّنِي وَ مَنْ مَعِيَ‌)