(وَ لا تُخْزِنِي يَوْمَ يُبْعَثُونَ‌): و در روزى كه خلائق محشور مى‌شوند، مرا رسوا مكن و بگناهم سرزنشم مكن.

اين دعاى ابراهيم نيز از راه انقطاع است. زيرا همانطورى كه گفتيم، انبياء مرتكب عمل قبيح نمى‌شوند.[1] اكنون در باره روز حشر خلائق مى‌گويد:

(يَوْمَ لا يَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ‌): روزى كه مال و اولاد براى احدى فايده ندارد.

زيرا نميتواند كسى بوسيله مال و اولاد از سختيها و دشواريهاى آن روز خلاصى يابد.

(إِلَّا مَنْ أَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِيمٍ‌): مگر كسانى كه با دلى خالى از شرك و شك به پيشگاه خداوند بار يابند.

برخى گويند: يعنى دلى پاك از فساد و معاصى. زيرا هر معصيتى با نيت قلبى صورت مى‌گيرد. بديهى است كه اگر قلب پاك باشد ساير اعضاء بدن هم پاكند. از امام صادق (ع) روايت شده است كه منظور قلبى است كه از حب دنيا سالم باشد. مؤيد آن فرمايش پيامبر است كه: دوستى دنيا رأس هر گناهى است.

(وَ أُزْلِفَتِ الْجَنَّةُ لِلْمُتَّقِينَ‌): بهشت به پرهيزگاران نزديك مى‌شود تا داخل شوند.

[1]- عقيده ما بر اين است كه انبياء ترك واجب نميكنند و مرتكب حرام نميشوند زيرا با عصمت آنها منافى است. ولى ترك اولى يعنى ترك مستحبّ يا فعل مكروه بر آنها رواست. از آنجا كه مقام قرب ايشان در حد اعلى است، طلب مغفرتهاى ايشان براى اين است كه مبادا تنزلى از درجه و مقام شامخ خود پيدا كنند و در درجه‌اى نازل‌تر قرار گيرند كه البته بر ايشان دشوار است، زيرا هر كس از يك درجه‌اى تنزل كند و لو گرفتار عذاب هم نشود، برايش سخت است.

بقول سعدى: