خود را از دنيا فراموش مكن يعنى در اين جهان براى آخرت خود كوشش كن. اكثر مفسرين مى‌گويند: يعنى عمل آخرت را در زندگى اين جهان از ياد مبر. زيرا در حقيقت، نصيب انسان از دنيا همين است كه براى آخرت خويش بكوشد. از على (ع) نيز روايت شده است كه: تندرستى و قوت و آسايش و جوانى و نشاط و بى‌نيازى خود را از ياد مبر و بوسيله آنها در راه آخرت كوشش كن. برخى گويند: قارون آدمى ممسك و بخيل بود. به او گفته شد: بخور و بياشام و از نعمتهاى خدا بنحو مشروع و حلال استفاده كن. زيرا چنين استفاده‌اى بر تو حرام نيست.

برخى گويند: اصولا اين قسمت از قول مؤمنين به قارون نيست، بلكه از گفتار خداوند به موسى است.

(وَ أَحْسِنْ كَما أَحْسَنَ اللَّهُ إِلَيْكَ‌): همانطورى كه خداوند در باره تو تفضل كرده است، تو هم در باره مردم تفضل كن. يحيى بن سلام گويد: يعنى همانطورى كه خداوند در باره تو نيكى كرده و بتو نعمت بخشيده، تو هم بوسيله اطاعت و انجام وظيفه نيكى كن.

برخى گويند: يعنى شكر خدا را به نيكى انجام ده و با خلق خدا مواسات كن.

(وَ لا تَبْغِ الْفَسادَ فِي الْأَرْضِ‌): در روى زمين، و در پى فساد و معصيت نباش.

(إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُفْسِدِينَ‌): خداوند مردم مفسد را دوست نميدارد.

(قالَ إِنَّما أُوتِيتُهُ عَلى‌ عِلْمٍ عِنْدِي‌): قارون گفت: اين مال بواسطه فضيلت و دانشى كه دارم بمن داده شده است و اگر شما هم داراى فضل و دانش من بوديد، چنين ثروتى به شما داده مى‌شد. اين معنى از قتاده است. مقصود اين است كه قارون معتقد بود كه اين مال را خداوند بپاداش فضل و دانش به وى داده است. چنان كه آن شخص كافر نيز همين عقيده را داشت و ميگفت:(لَئِنْ رُدِدْتُ إِلى‌ رَبِّي لَأَجِدَنَّ خَيْراً مِنْها مُنْقَلَباً) (سوگند، كه اگر بسوى خدا بازگردانده شوم بهتر از آن بمن داده خواهد شد: كهف 36) برخى گويند: يعنى اين مال را خدا به اين جهت بمن داده كه از من خشنود