خلق و اختيار او را شريكى باشد.

سپس بمنظور ذكر دليل مى‌فرمايد:

(وَ رَبُّكَ يَعْلَمُ ما تُكِنُّ صُدُورُهُمْ وَ ما يُعْلِنُونَ‌): خداوند ميداند آنچه را آشكار و آنچه را پنهان ميكنند. پس اختيار بدست اوست.

از اين آيه استفاده ميشود كه هر كه به آشكار و نهان عالم نيست، اختيار ندارد.

(يعنى تسلط و فرمانروايى).

سپس براى تأكيد مطلب مى‌فرمايد:

(وَ هُوَ اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ): اوست خداوندى كه احدى جز او سزاوار پرستش نيست.

(لَهُ الْحَمْدُ فِي الْأُولى‌ وَ الْآخِرَةِ): بخاطر نعمتهايى كه عطا فرموده، ثنا و مدح و تعظيم در دنيا و آخرت، مخصوص اوست.

(وَ لَهُ الْحُكْمُ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌): حكم در ميان مردم و تميز حق و باطل بدست اوست و سرانجام بسوى جزا و حكم او آورده ميشويد. ابن عباس مى‌گويد: براى اهل طاعت حكم به فضل و مغفرت ميكند و براى اهل معصيت به بدبختى و عذاب.