در آن كتابها خوانده‌اند.

(وَ إِذا يُتْلى‌ عَلَيْهِمْ قالُوا آمَنَّا بِهِ إِنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّنا إِنَّا كُنَّا مِنْ قَبْلِهِ مُسْلِمِينَ‌):

و چون قرآن بر آنها خوانده شود، مى‌گويند: ما به آن ايمان آورده‌ايم كه حق است و از جانب پروردگار ماست و پيش از آن كه نازل شود در برابر آن تسليم بوديم.

بديهى است كه نام پيامبر و قرآن در تورات و انجيل بوده و اين گروه براه عناد نرفتند و ايمان آوردند.

سپس در باره ايشان مى‌فرمايد:

(أُولئِكَ يُؤْتَوْنَ أَجْرَهُمْ مَرَّتَيْنِ بِما صَبَرُوا): به اينها دو بار پاداش داده ميشود:

يك بار بخاطر پيروى از دين و كتاب خودشان و يك بار به ايمانشان به جناب محمد 6.

برخى گفته‌اند: يك بار بخاطر اينكه با صبر و شكيبايى به كتاب خودشان وفادار ماندند و يك بار هم بخاطر صبر و شكيبايى بر قرآن.

برخى گفته‌اند: بخاطر اينكه در راه دين صبر كردند و آزار و اذيت كفار را متحمل شدند.

(وَ يَدْرَؤُنَ بِالْحَسَنَةِ السَّيِّئَةَ): سخنان زشت و ناپسندى كه از كفار مى‌شنوند به سخنان نيكو و پسنديده پاسخ مى‌گويند.

برخى گفته‌اند: يعنى منكر را به معروف دفع ميكنند.

برخى گفته‌اند: جهل جاهل را به حلم دفع ميكنند.

از امام صادق (ع) روايت شده است كه: با حلم و مدارا آزار و اذيت مردم را از خود دور ميكنند.

(وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ يُنْفِقُونَ‌): و از آنچه روزى ايشان كرده‌ايم انفاق ميكنند.

(وَ إِذا سَمِعُوا اللَّغْوَ أَعْرَضُوا عَنْهُ‌): و هنگامى كه سخنان هرزه و زشت و مسخرگى‌هاى اين و آن را بشنوند، از آن اعراض كرده، معامله به مثل نميكنند.

(وَ قالُوا لَنا أَعْمالُنا وَ لَكُمْ أَعْمالُكُمْ‌): و مى‌گويند: شما از اعمال ما پرسيده نميشويد و ما از اعمال شما پرسيده نميشويم.