قرار داده، فرعون و قومش را هم رهبران و پيشوايانى قرار داده است كه مردم را به آتش دوزخ فرا مى‌خوانند. البته چنين معنايى صحيح نيست. بنا بر اين مقصود اين است كه خداوند از حالشان خبر داده و حكم كرده است كه آنها چنين هستند.

ممكن است منظور اين باشد كه چون خداوند حال ايشان را بزبان پيامبران خود آشكار كرده است، گويا خودش آنها را امامان دعوت كننده بدوزخ ساخته است.

مقصود از دعوت بدوزخ اين است كه مردم را بكارهايى و اميدارند كه نتيجه آنها دوزخ است.

(وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ لا يُنْصَرُونَ‌): در روز قيامت، كسى يارى اينها نميكند و خودشان هم از يارى كردن يكديگر عاجزند، حال آنكه در دنيا يكديگر را يارى ميكردند.

(وَ أَتْبَعْناهُمْ فِي هذِهِ الدُّنْيا لَعْنَةً): لعن يعنى دورى از رحمت خدا و نيكى‌ها، يعنى در اين دنيا بر آنها لعن‌هاى پياپى فرستاديم.

برخى گويند: يعنى لعنت آنها را در اين دنيا لازم ساختيم. مقصود اين است كه مؤمنان را وادار به لعن ايشان كرديم.

(وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ هُمْ مِنَ الْمَقْبُوحِينَ‌): اخفش گويد: يعنى روز قيامت، اينها از هلاك شدگانند. ابن عباس گويد: يعنى بواسطه سيه رويى و كبودى چشم، در روز قيامت از زشت رويانند. برخى گويند: يعنى رسوا هستند.