قتاده گويد: يعنى هر چيزى را به نيكى آفريده است.

(إِنَّهُ خَبِيرٌ بِما تَفْعَلُونَ‌): او به معصيت دشمنان و طاعت دوستان آگاه است.

سپس به بيان جزاى اعمال نيكان و بدان پرداخته، مى‌فرمايد:

(مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْها): كسانى كه كارهاى خود را به يگانه پرستى و اخلاص آرايش بخشند، خير و فايده آن را در آخرت مى‌يابند. يعنى در آخرت پاداش و ايمنى از كيفر به آنها داده ميشود.

حسن و عكرمه و ابن جريح مى‌گويند: خير در اينجا اسم است و نظر به اينكه حسنه بمعنى ايمان و «لا اله الا اللَّه» است هيچ چيزى بهتر از آن نيست. نخعى قسم ميخورد كه مقصود از «حسنه» گفتن «لا اله الا اللَّه» است. مطابق اين مذاق تفسيرى معنى آيه همان است كه در بالا گفته شد. اما گروهى معتقدند كه «خير» در اينجا صفت تفضيل است. يعنى: بهتر! بنا بر اين مقصود اين است كه هر كس عمل پسنديده‌اى انجام دهد، ده برابر به او پاداش داده مى‌شود و پاداش او بهتر از عمل اوست. برخى گفته‌اند: پاداش از اين لحاظ بهتر است كه فعل خداست ولى حسنه فعل انسان است.

برخى گفته‌اند: مقصود از خير، رضوان و خشنودى خداست و معلوم است كه رضوان خدا بزرگتر و بهتر است (وَ رِضْوانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ): توبه 72)( وَ مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَكُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ): اكثر مفسرين و همچنين ابن عباس گفته‌اند: منظور اين است كه هر كه مرتكب كفر و شرك شود، به صورت در آتش مى‌افتد.

(هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا ما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ‌): آنچه گفته شد، كيفر اعمال شماست و ظلمى به شما نميشود.

از امام باقر (ع) نقل شده است كه ابو عبد اللَّه جدلى بر على (ع) وارد گرديد.

حضرت فرمود: ميخواهى در باره سخن خداوند:(مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ ... تَعْمَلُونَ) ترا خبر دهم؟ عرض كرد: آرى فدايت شوم. فرمود: حسنه، دوستى ما اهل بيت و سيئه دشمنى ماست.