و آنها رانده مى‌شوند. برخى گويند: يعنى محبوس مى‌شوند تا اول و آخر آنها از هم گسسته نشوند.

اماميه كه معتقد به صحت رجعت هستند به اين آيه استدلال كرده‌اند. زيرا آيه مى‌گويد: از هر امتى گروهى را محشور مى‌كنيم. معلوم ميشود روزى كه اين گروه‌ها از هر امتى محشور مى‌شوند، غير از روز قيامت است. زيرا در مورد روز قيامت مى‌فرمايد:(حَشَرْناهُمْ فَلَمْ نُغادِرْ مِنْهُمْ أَحَداً) (آنها را محشور مى‌كنيم و احدى از آنها را رها نمى‌كنيم: كهف 47) اخبار بسيارى دلالت دارند بر اينكه خداوند در زمان قيام حضرت مهدى (ع) گروهى از آنها كه مرده‌اند، زنده مى‌كند. بعضى از رجعت كنندگان از دوستان و شيعيان مهدى هستند كه ثواب نصرت و كمك او نصيبشان مى‌شود و بدولت مهدى شاد مى‌شوند. بعضى ديگر از دشمنانش هستند كه براى گرفته شدن انتقام از ايشان برميگردند تا عذاب دنيا بچشند و بدست شيعيان كشته شوند و از قدرت و شوكت مهدى احساس سرافكندگى و حقارت كنند.

هيچ عاقلى شك ندارد كه اين كار مقدور خداوند متعال است و محال نيست. نظير آن را خداوند در امتهاى گذشته هم انجام داده و قرآن گواه آن است. مثل داستان عزير و غير آن كه در جاى خود ذكر كرده‌ايم.

روايت صحيح از پيامبر عاليقدر است كه: هر چه در بنى اسرائيل روى داده، در امت من هم روى ميدهد. حتى اگر يكى از آنها داخل خانه مارمولك شده باشد، شما هم داخل مى‌شويد.

با اينهمه گروهى از اماميه آيات و اخبار رجعت را تأويل برده‌اند به اينكه مراد بازگشت دولت و امر و نهى است نه بازگشت اشخاص و زنده شدن مردگان. اينان اخبار رجعت را تأويل برده‌اند به گمان اينكه رجعت با تكليف منافات دارد.

اما اين مطلب صحيح نيست. زيرا رجعت از كسى سلب اختيار نميكند و چنين نيست كه افراد را به انجام واجبات و ترك محرمات مجبور سازد. همانطورى‌