ترجمه:

اين قرآن براى بنى اسرائيل بيشتر چيزهايى كه در باره‌اش اختلاف دارند بيان ميكند. قرآن هدايت و رحمت است براى مؤمنان. خدا بحكم خويش در ميان آنها حكم ميكند و مقتدر و داناست. به خدا توكل كن كه تو بر حق آشكارى. تو دعوت خود را بمردگان و كران نمى‌شنوانى، هنگامى كه اعتراض كنند و روى بگردانند. تو كوران را از گمراهيشان هدايت نميكنى. نمى‌شنوانى مگر كسانى كه به آيات ما مؤمنند و اسلام آورده‌اند. هنگامى كه عذاب بر آنها واجب شود، جنبنده‌اى از زمين براى آنها خارج مى‌كنيم تا با آنها تكلم كند كه مردم به آيات ما يقين نداشتند.

روزى كه از هر امتى گروهى را محشور كنيم از آن كسانى كه آيات ما را تكذيب ميكردند. در حالى كه رانده مى‌شوند. تا هنگامى كه بيايند، گويد: آيا آيات مرا تكذيب كرديد و در پى علم به آن نبوديد؟ پس چه ميكرديد؟ عذاب بر آنها واجب شد بواسطه اينكه ظلم كردند و حرف نمى‌زنند.

قرائت:

لا تسمع: ابن كثير و ابن عباس به ياء و صيغه مجهول و «الصم» را به رفع خوانده‌اند. (و همچنين در سوره روم).

بهادى: حمزه در اينجا و در سوره روم «تهدى» خوانده است.

مقصود:

اكنون بذكر دلائلى مى‌پردازد كه قلب پيامبر را تقويت كند. مى‌فرمايد:

(إِنَّ هذَا الْقُرْآنَ يَقُصُّ عَلى‌ بَنِي إِسْرائِيلَ أَكْثَرَ الَّذِي هُمْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ‌):

اين قرآن اكثر چيزهايى را كه بنى اسرائيل در باره آن اختلاف دارند- نظير قصه مريم و عيسى و پيامبرى كه در تورات بشارت داده شده، كه بعضى گفتند: يوشع است و بعضى گفتند: هنوز نيامده است- بيان ميدارد.

اين هم معجزه پيامبر است كه بى آنكه كتاب آنها را خوانده يا آموخته باشد، مطالب كتب آنها را بيان ميكند.