(أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ قَلِيلًا ما تَذَكَّرُونَ‌): آيا با خداوند خدايى است؟ شما مردم كمى پند ميگيريد، نه بسيار. يا اينكه مردم مشرك كمى پند ميگيرند. (بنا بر قرائت ياء)( أَمَّنْ يَهْدِيكُمْ فِي ظُلُماتِ الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ): آيا خدايان شما بهتر است يا آنكه شما را در خشكى و دريا براه راست هدايت مى‌كند؟ اين دلالت، بوسيله ماه و ستارگان است. چنان كه مى‌فرمايد:(هُوَ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ النُّجُومَ لِتَهْتَدُوا بِها فِي ظُلُماتِ الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ) (خداوند كسى است كه ستارگان را وسيله هدايت شما در تاريكيهاى خشكى و دريا قرار داد: انعام 97)( وَ مَنْ يُرْسِلُ الرِّياحَ بُشْراً بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ‌): خدايى كه بادها را مى‌فرستد تا پيش از نزول باران رحمتش نويدى و بشارتى باشند. (تفسير اين قسمت در سوره اعراف گذشت).

(أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ تَعالَى اللَّهُ عَمَّا يُشْرِكُونَ‌): آيا با خداوند متعال، خدايى است؟

پندار مشركين باطل و خداوند از داشتن شريك منزه است.

(أَمَّنْ يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ‌): آيا خدايان شما بهترند يا خدايى كه موجودات را از نيستى به هستى مى‌آورد، آن گاه آنها را ميميراند و پس از مرگ آنها را زنده مى‌سازد؟

علت بيان اين مطلب اين است كه آنها معترف بودند كه خداوند آفريدگار است. از اين راه ميخواهد آنها را به اعتراف نسبت به معاد وادارد. زيرا كسى كه قادر بر ايجاد است قادر بر اعاده است.

(وَ مَنْ يَرْزُقُكُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ‌): و خدايى كه بوسيله باران و ميوه‌ها و گياهان زمين به شما روزى ميدهد.

(أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ‌): آيا با خداوند خدايى است كه قادر بر اين كار باشد؟

(قُلْ هاتُوا بُرْهانَكُمْ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‌): بگو: برهان خود را بياوريد اگر در نسبت شريك بمن دادن راستگو هستيد. از آنجا كه قادر بر اقامه برهان نيستند، معلوم مى‌شود كه با من خدايى نيست و جز من كسى استحقاق پرستش ندارد.