ترجمه:

خداوند فرزندى نگرفته است و با او خدايانى نيستند. در اين صورت هر خدايى مخلوق خود را جدا ميكرد و بعضى بر بعضى برترى مى‌جست. منزه است خداوند از آنچه مى‌گويند. داناى نهان و آشكار است و از آنچه شريكش قرار ميدهند برتر است. بگو: خدايا اگر بمن نشان دهى وعده عذابى كه به آنها داده ميشود، پروردگارا، مرا در ميان قوم ستمكار قرار نده. ما قادريم كه وعده‌اى كه به آنها ميدهيم بتو نشان دهيم. بدى را به آنچه بهتر است، دفع كن. ما به آنچه ميگويند، داناتريم. بگو: خدايا از وسوسه‌هاى شيطان بتو پناه مى‌برم و پروردگارا، بتو پناه مى‌برم كه آنها در نزد من حاضر باشند. تا وقتى كه مرگ يكى از آنها فرا رسد، گويد: خدايا، مرا بر گردان تا در آنچه ترك كرده‌ام، عملى صالح انجام دهم. نه چنين است. اين سخنى است كه او گوينده آن است و در وراى ايشان برزخى است، تا روزى كه مبعوث شوند.

قرائت:

اهل مدينه و كوفيان- بجز حفص- «عالم الغيب» به رفع و ديگران به جر خوانده‌اند. بنا بر رفع خبر مبتداى محذوف و بنا بر جر صفت است.

لغت:

همزه: به شدت راندن، همزه شيطان، راندن اوست مردم را به شدت بسوى گناهان.

برزخ: فاصله ميان دو چيز.

اعراب:

(إِذاً لَذَهَبَ‌): جواب است براى «لو» مقدر. «اذا» ميان «لو» و جوابش قرار گرفته و لغو است.

(إِمَّا تُرِيَنِّي‌): «ان» شرطيه و آمدن «ما» بخاطر تأكيد فعل است. جواب شرط:

(فَلا تَجْعَلْنِي» هِيَ أَحْسَنُ‌): صله براى «التي».