برخى گفته‌اند: پيامبر خدا وقتى قرآن ميخواند بين آيات مكث ميكرد و با اهل شرك سخن ميگفت و عقيده ايشان را ابطال ميكرد و هنگامى كه آيه‌(أَ فَرَأَيْتُمُ اللَّاتَ وَ الْعُزَّى ...) را خواند، از راه انكار و ابطال به آنها فرمود: «تلك الغرانيق ...» آيا باين اشكال و صور زيبا، اميد شفاعت هست؟ يعنى آنچه شما مى‌گوييد، پندارى غلط و باطل بيش نيست. گفتن اين جمله در نماز هم مانعى نداشت. زيرا در آن زمان هنوز از سخن گفتن در نماز نهى نشده بود.

برخى گفته‌اند: مقصود از غرانيق فرشتگان است. چنان كه در بعضى از احاديث هم آمده است. اما مشركين خيال كردند كه منظور خدايان ايشان است.

برخى گفته‌اند: جمله «تلك الغرانيق ...» از قرآن و در وصف فرشتگان بود.

اما چون مشركين تصور كردند كه در باره خدايان ايشان است، نسخ شد.

بلخى گويد: ممكن است پيامبر. «تلك الغرانيق ...» را از مشركين شنيده و بخاطر سپرده و در وقت قرائت قرآن شيطان جمله را بخاطرش آورده و خواسته باشد بر زبانش جارى كند. ولى خداوند او را حفظ كرد و آگاه ساخت و وسواس شيطان را نسخ كرد و آيات خود را احكام بخشيد تا پيامبر آنها را محكم و سالم از القاء شيطان قرائت فرمايد.

ممكن است بهنگام قرائت قرآن، شيطان جمله «تلك الغرانيق ...» را با صداى بلند خوانده باشد و مردم تصور كرده باشند كه خواننده آن پيامبر است و سجده كرده باشند.

غرانيق جمع غرنوق، يعنى نيكو و زيبا «شاب غرنوق» يعنى جوان زيبا و خوش اندام.

(ثُمَّ يُحْكِمُ اللَّهُ آياتِهِ‌): آن گاه خداوند آيات و دلائل و اوامر خود را بدون سهو و غلط باقى ميگذارد.

(وَ اللَّهُ عَلِيمٌ حَكِيمٌ‌): خداوند بهر چيزى داناست و هر چيزى را در جاى خود قرار ميدهد.