(فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ) (هنگامى كه انسان را خداوند مى‌آزمايد و اكرامش ميكند و متنعمش مى‌سازد، مى‌گويد: خدايم گراميم داشته است: فجر 15) سكونى از امام باقر بنقل از پدرانش نقل كرده كه پيامبر خدا فرمود:

خداوند مى‌فرمايد: بنده مؤمن به هنگامى كه چيزى از دنيا را بر او سخت مى‌گيرم، غمگين ميشود. در اين حال به من نزديكتر است و هنگامى كه دنيا را برايش گسترش ميدهم، شاد ميشود و در اين حال از من دورتر است» سپس همين آيه را تا(بَلْ لا يَشْعُرُونَ) خواند. آن گاه فرمود: اين براى آنها آزمايشى است.

مقصود از خيرات، منافع پر ارزش است. بر خلاف شرور كه زيانهاى سخت است.

(بَلْ لا يَشْعُرُونَ‌): بلكه آنها شعور و دقت ندارند. برخى گويند: شعور از راه حواس است و لذا بخداوند شاعر گفته نميشود.