رحم، قرارش داديم. آن گاه نطفه را علقه و علقه را مضغه و مضغه را استخوان كرديم و استخوانها را گوشت پوشانديم. آن گاه او را خلق ديگرى ساختيم. بزرگ است خدايى كه بهترين آفرينندگان است. آن گاه شما بعد از آن ميميريد. آن گاه در روز قيامت مبعوث مى‌شويد. بالاى سر شما هفت آسمان آفريده‌ايم و از خلق غافل نيستيم و از آسمان آبى به اندازه فرستاديم و در زمين ساكنش كرديم و بر بردن آن قادريم و به آب براى شما نخلستانها و تاكستانها بوجود آورديم كه شما را در آنها ميوه‌هاى بسيار است و از آنها ميخوريد.

قرائت:

عظاماً: ابن عامر و ابو بكر مفرد و ديگران جمع خوانده‌اند. مفرد بنا بر اين است كه اسم جنس است.

العظام: ابن عامر و ابو بكر مفرد و ديگران جمع خوانده‌اند.

لغت:

سلالة خلاصه‌اى كه از چيزى گرفته شده باشد.

نطفه: آب قليل. گاهى هم به آب كثير گفته ميشود.

اعراب:

(فِي قَرارٍ): صفت نطفه علقه: حال از نطفه. همچنين «مضغه» و «عظاما» لحما: مفعول دوم «كسونا» خلقا: مفعول مطلق‌( مِنْ نَخِيلٍ وَ أَعْنابٍ‌): صفت براى «جنات» و همچنين‌(لَكُمْ فِيها فَواكِهُ كَثِيرَةٌ)

مقصود:

اكنون سوگند ياد كرده، ميفرمايد:

(وَ لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ مِنْ سُلالَةٍ مِنْ طِينٍ‌): سوگند كه انسان را از سلاله خاك آفريده‌ايم. مقصود از انسان فرزندان آدم است. و اين كلمه، اسم جنس است و شامل‌