ترجمه:

آنهايى كه اميد ديدار جزاى ما ندارند گفتند: چرا بر ما ملائكه نازل نشدند يا چرا خداى خود را نمى‌بينيم؟ اينها گرفتار كبر شدند و به سركشى بزرگى روى آوردند. در آن روز كه فرشتگان را مى‌بينند، مجرمين را بشارتى نيست و فرشتگان به آنها مى‌گويند: بهشت بر شما حرام شده است. و بكارهايى كه انجام داده‌اند، پرداخته، آنها را بصورت غبار پراكنده در مى‌آوريم. در آن روز جايگاه و آسايشگاه اهل بهشت، بهتر و نيكوتر است. و آن روز كه آسمان كه ابر آن را فرا گرفته شكافته شود و فرشتگان نازل گردند. در آن روز ملك حق از آن خداوند رحمان است و براى كافران روزى دشوار است. روزى كه ستمكار دو دست خود را بگزد و بگويد: كاش بهمراه پيامبر راهى بسوى هدايت انتخاب كرده بودم. واى بر من، كاش فلانى را دوست نگزيده بودم. او مرا از قرآن بعد از آنكه مرا آمده بود گمراه كرد و شيطان خوار- كننده انسان است. پيامبر گفت: خدايا قوم من قرآن را متروك ساختند.

قرائت:

تشقق: كوفيان و ابو عمرو به تشديد شين و ديگران بدون تشديد خوانده‌اند.

ننزل: ابن كثير بفعل مضارع و ديگران بصيغه ماضى مجهول خوانده‌اند.

لغت:

رجاء: اميدوارى.

لقاء: ديدار.

عتو: سركشى.

حجر: منع و در تنگنا قرار دادن. به حرام «حجر» گفته شده، بخاطر اينكه انسان محدود ميشود.