املاء ميشود. بگو: كسى نازل كرده است كه راز را در آسمان و زمين ميداند و او آمرزگار و رحيم است. گفتند: اين چه پيغمبرى است كه طعام ميخورد و در بازارها راه مى‌رود؟ چرا ملكى بسوى او فرستاده نشد تا بهمراه او انذار كننده باشد؟ يا چرا گنجى به او داده نشد يا چرا باغى ندارد كه از آن بخورد؟ ستمكاران گفتند: شما جز از مرد افسون شده‌اى پيروى نميكنيد. ببين چگونه براى تو مثلها زدند و گمراه شدند و به پيدا كردن راهى استطاعت ندارند؟ بزرگ است خدايى كه اگر بخواهد بهشتهايى بهتر از آن كه نهرها از زير آنها جارى است براى تو قرار ميدهد و قصرها در اختيار تو ميگذارد.

قرائت:

نأكل: كوفيان- بجز عاصم- بنون و ديگران به يا خوانده‌اند.

و يجعل: ابن عامر و ابو بكر به رفع و ديگران به جزم خوانده‌اند. رفع بنا بر استيناف و جزم بنا بر عطف است بر محل «جعل».

اعراب:

اكتتبها: در محل نصب و حال از «اساطير» به اضمار «قد» و «اساطير» خبر مبتداء محذوف.

كيف: در محل نصب بنا بر مصدريت يا حال.

مقصود:

(تَبارَكَ الَّذِي نَزَّلَ الْفُرْقانَ عَلى‌ عَبْدِهِ‌): خدايى كه قرآن را- كه تميز- دهنده حق و باطل و ثواب و خطاست- نازل كرد بركاتش بزرگ و بسيار است. بركت يعنى خير بسيار. برخى گويند: يعنى بزرگ و مقدس است و هيچكس با او شريك نيست. برخى گويند: يعنى آورنده همه بركتها است.

(لِيَكُونَ لِلْعالَمِينَ نَذِيراً): قرآن را بر او نازل كرد تا همه افراد مكلف را بترساند و آنها را دعوت به رشد كند. سپس در وصف خويش مى‌فرمايد:

(الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ لَمْ يَتَّخِذْ وَلَداً): ملك آسمان‌ها و