[سوره النور (24): آيات 39 تا 40]

(وَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَعْمالُهُمْ كَسَرابٍ بِقِيعَةٍ يَحْسَبُهُ الظَّمْآنُ ماءً حَتَّى إِذا جاءَهُ لَمْ يَجِدْهُ شَيْئاً وَ وَجَدَ اللَّهَ عِنْدَهُ فَوَفَّاهُ حِسابَهُ وَ اللَّهُ سَرِيعُ الْحِسابِ (39) أَوْ كَظُلُماتٍ فِي بَحْرٍ لُجِّيٍّ يَغْشاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحابٌ ظُلُماتٌ بَعْضُها فَوْقَ بَعْضٍ إِذا أَخْرَجَ يَدَهُ لَمْ يَكَدْ يَراها وَ مَنْ لَمْ يَجْعَلِ اللَّهُ لَهُ نُوراً فَما لَهُ مِنْ نُورٍ (40))

ترجمه:

آنان كه كافر شدند، اعمال ايشان مانند سرابى است در بيابان‌ها كه تشنه آن را آب پنداشته، همين كه نزد آن آمد، چيزى نمى‌يابد و خداوند را نزد آن مى‌يابد و حسابش را تمامى مى‌رسد و حساب خدا سريع است. يا مانند ظلماتى است در دريايى مواج كه موجى روى موجى آن را پوشيده و بر موج ابرى است. ظلمتها بر يكديگر.

هنگامى كه دست خود را بيرون آورد، نزديك است كه آن را نبيند و هر كه خدا برايش نورى قرار نداد، نورى ندارد.