كه نكاحى نمى‌يابند پاكدامنى كنند تا خدا آنها را از فضل خود بى‌نياز گرداند و بردگانى كه درخواست قرار داد مكاتبه مى‌دهند، اگر خيرى در آنها سراغ داريد با آنها قرار داد مكاتبه ببنديد و از مال خدا كه به شما داده است به آنها بدهيد و كنيزان خود را- كه اراده پاكدامنى دارند- براى خاطر تحصيل متاع دنيا مجبور بزنا نكنيد و هر كس آنها را اكراه كند، خداوند پس از اكراهشان بر آنها آمرزگار و رحيم است.

ما آياتى آشكار و داستانهايى از آنها كه پيش از شما بوده‌اند و موعظه‌اى براى پرهيزكاران بر شما نازل كرديم.

اعراب:

انكحوا: يكى از مفعولهاى اين فعل بقرينه مفعول اول حذف شده است.

منكم: در محل نصب و حال و همچنين‌(مِنْ عِبادِكُمْ وَ إِمائِكُمْ) حرف «من» بيانيه است.

مقصود:

اكنون خداوند بندگان خود را مأمور به ازدواج ميكند تا از زنا بى‌نياز شوند.

(وَ أَنْكِحُوا الْأَيامى‌ مِنْكُمْ وَ الصَّالِحِينَ مِنْ عِبادِكُمْ وَ إِمائِكُمْ‌): اى مردم مؤمن، زنان و مردان آزادى كه همسر ندارند و غلامان و كنيزان پاكدامن يا با ايمان را همسر بدهيد. اين دستور استحبابى است نه وجوبى. از پيامبر خدا نقل شده است كه هر كس آئين فطرى مرا دوست دارد به سنت من گرايش پيدا كند و نكاح از سنت من است. فرمود: اى جوانان هر كس قدرت جنسى دارد، ازدواج كند. زيرا ازدواج، براى حفظ چشم و فرج، بهتر است و هر كس توانايى مالى ندارد، روزه بگيرد. زيرا روزه براى او شكننده شهوت است. از سعيد بن جبير نقل است كه ابن عباس در سفر حج بمن برخورد. از من پرسيد: ازدواج كرده‌اى؟ گفتم: نه. گفت: برو ازدواج كن.

سال ديگر به من برخورد، پرسيد: ازدواج كرده‌اى؟ گفتم: نه. گفت: برو ازدواج كن.

زيرا بهترين اين امت، يعنى پيامبر، از همه بيشتر زن داشت. ابو هريره گويد: اگر يك روز از دنيا مانده باشد، خدا را بهمراه همسر ملاقات مى‌كنم. از پيامبر خدا