آنها را ميداند.

(بَلْ قالُوا أَضْغاثُ أَحْلامٍ‌): اما آنها از سخن اول خود كه قرآن را سحر ميدانستند برگشته، گفتند: خوابهاى پريشان است.

(بَلِ افْتَراهُ‌): ديگر باره گفتند: افترايى است كه خود او مى‌سازد.

(بَلْ هُوَ شاعِرٌ): ديگر باره گفتند: او شاعر است.

اشخاص متحير همينطورند و مرتباً تغيير نظر ميدهند. منكران قرآن نيز متحير بودند كه چه بگويند؟ گاه ميگفتند: سحر است و گاه مى‌گفتند: شعر است و گاه ميگفتند: خواب پريشان است و اين خود تناقض گويى است.

(فَلْيَأْتِنا بِآيَةٍ كَما أُرْسِلَ الْأَوَّلُونَ‌): بايد آيت و معجزى آشكار كه خاص و عام آن را بفهمند براى ما بياورد و اين كارى است كه انبياى پيشين هم كرده‌اند.

دلالت:

(ما يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ‌): دلالت بر حدوث قرآن دارد. زيرا منظور از ذكر، قرآن است. دليل آن اين آيه است:(هذا ذِكْرٌ مُبارَكٌ أَنْزَلْناهُ) (انبياء 21) اين است ذكر و قرآنى مبارك كه نازل كرده‌ايم. و اين آيه:(إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ) (حجر 9) ما قرآن را نازل كرده‌ايم و ما حافظ آنيم.