نام کتاب : ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن (مترجم- بیستونی، محمد) نویسنده : الشيخ الطبرسي جلد : 16 صفحه : 98
آنها را ميداند.
(بَلْ قالُوا أَضْغاثُ أَحْلامٍ):
اما آنها از سخن اول خود كه قرآن را سحر ميدانستند برگشته، گفتند: خوابهاى پريشان
است.
(بَلِ افْتَراهُ): ديگر باره گفتند: افترايى
است كه خود او مىسازد.
(بَلْ هُوَ شاعِرٌ): ديگر باره گفتند: او شاعر
است.
اشخاص متحير همينطورند و مرتباً تغيير نظر ميدهند. منكران قرآن نيز
متحير بودند كه چه بگويند؟ گاه ميگفتند: سحر است و گاه مىگفتند: شعر است و گاه
ميگفتند: خواب پريشان است و اين خود تناقض گويى است.
(فَلْيَأْتِنا بِآيَةٍ كَما أُرْسِلَ الْأَوَّلُونَ): بايد آيت و معجزى آشكار كه خاص و عام آن را بفهمند براى ما بياورد
و اين كارى است كه انبياى پيشين هم كردهاند.
دلالت:
(ما يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ): دلالت بر حدوث قرآن دارد. زيرا منظور از ذكر، قرآن است. دليل آن
اين آيه است:(هذا ذِكْرٌ مُبارَكٌ أَنْزَلْناهُ)
(انبياء 21) اين است ذكر و قرآنى مبارك كه نازل كردهايم. و اين آيه:(إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ) (حجر 9) ما قرآن را نازل كردهايم و ما حافظ آنيم.
نام کتاب : ترجمه مجمع البیان فی تفسیر القرآن (مترجم- بیستونی، محمد) نویسنده : الشيخ الطبرسي جلد : 16 صفحه : 98