و قيامت، مثل فاصله ميان اين دو انگشت است. بعلاوه، زمان با زيادى گذشته و كمى آينده، همواره در حال نزديك شدن است و با ملاحظه آنچه گذشته، اندكى بيشتر باقى نمانده.( وَ هُمْ فِي غَفْلَةٍ مُعْرِضُونَ‌): اما آنها از نزديكى آن غافلند و از انديشه در باره آن و آماده شدن براى آن خوددارى ميكنند.

اين آيه تشويق ميكند كه انسان خود را براى قيامت آماده سازد.

(ما يَأْتِيهِمْ مِنْ ذِكْرٍ مِنْ رَبِّهِمْ مُحْدَثٍ إِلَّا اسْتَمَعُوهُ وَ هُمْ يَلْعَبُونَ لاهِيَةً قُلُوبُهُمْ‌):

هر آيه و سوره تازه‌اى كه از جانب خداوند بر ايشان نازل مى‌شود، مى‌شنوند ولى دقتى و تأملى در باره آن نميكنند، بلكه ببازى و مسخره مى‌گيرند.

ابن عباس گويد: يعنى قرآن را از روى استهزا مى‌شنوند و دلشان غافل است كه از آنها چه ميخواهند؟

(وَ أَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِينَ ظَلَمُوا هَلْ هذا إِلَّا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ‌): مشركين كه مردمى ستمكار هستند، با يكديگر به راز و نياز پرداخته، مى‌گويند: اين فرشته نيست.

بشرى است مثل شما!( أَ فَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَ أَنْتُمْ تُبْصِرُونَ‌): آيا شما كه ميدانيد او سحر مى‌كند، سحرش را مى‌پذيريد!؟

از دو راه ميخواستند مردم را از او متنفر كنند: 1- او بشر است. 2- او ساحر است.

برخى گفته‌اند: «اسروا» يعنى اين سخن را ظاهر كردند. اما معنى اول صحيح‌تر است.

اكنون پيامبر خود را دستور داده، مى‌فرمايد:

(قالَ رَبِّي يَعْلَمُ الْقَوْلَ فِي السَّماءِ وَ الْأَرْضِ‌): بگو خدايى كه مرا آفريد و برگزيد، اسرار همه را ميداند و هيچ چيز در آسمان و زمين از او پوشيده نيست.

(وَ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ‌): او سخن آنها را مى‌شنود و كارها و اسرار درونى‌