گفت: خدايم سخن را در زمين و آسمان ميداند. او شنوا و داناست. بلكه گفتند:

خوابهاى پريشان است. بلكه: جعل دروغ كرده است. بلكه او شاعر است. همانطور كه صاحبان مقام رسالت با آيت و معجز فرستاده شدند، او نيز براى ما آيت و معجزى بياورد.

قرائت:

قال ربى: حمزه و كسايى و حفص به الف و ديگران «قل» خوانده‌اند.

اعراب:

(مِنْ ذِكْرٍ): در محل رفع و فاعل.

(مِنْ رَبِّهِمْ‌): صفت «من ذكر».

استمعوه: حال به اضمار «قد»( هُمْ يَلْعَبُونَ‌): حال از ضمير «استمعوا».

لاهية: حال از ضمير «يلعبون».

(الَّذِينَ ظَلَمُوا): در محل رفع و بدل از ضمير «اسروا» يا خبر مبتداى محذوف يا فاعل «اسروا» بنا بلغت «اكلونى البراغيث» در اين صورت و او «اسروا» حرف است و علامت جمع مثل تاء «قالت». ممكن است. «الذين» در محل نصب و مفعول فعل محذوف باشد.

مقصود:

(اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسابُهُمْ‌): وقت حساب مردم- يعنى قيامت- نزديك شده است.

در جاى ديگر مى‌گويد:(اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ ...) (سوره قمر 1) يعنى هنگام محاسبه و پرسش از نعمتها و اينكه آيا سپاسگزار بودند يا نه؟ و از اوامر كه آيا اطاعت كردند يا نه و از نواهى كه آيا اجتناب كردند يا نه؟ نزديك شد.

اينكه مى‌فرمايد: نزديك شد، بخاطر اين است كه حتمى الوقوع است و چيز حتمى الوقوع نزديك است. وانگهى يكى از شرايط قيامت بعثت رسول اعظم اسلام است. چنان كه فرمود:

«بعثت انا و الساعة كهاتين»

من مبعوث شدم و فاصله ميان من‌