حوادث، براى خردمندان آياتى است. اگر گفتار پروردگارت بر اين نرفته بود و مدتى معين نبود، عذاب قرين ايشان بود. صبر كن بر آنچه مى‌گويند و خدايت را پيش از طلوع خورشيد و پيش از غروب آن و در تمام لحظات شب و روز تسبيح كن.

شايد خشنود شوى.

قرائت:

ترضى: كسايى و ابو بكر بضم تاء و ديگران بفتح خوانده‌اند.

مؤيد قرائت فتح‌(وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضى‌) (ضحى 5) است و مؤيد قرائت ضم اين است كه در وصف بعضى از انبيا آمده است‌(وَ كانَ عِنْدَ رَبِّهِ مَرْضِيًّا) (مريم 55).

لغت:

آناء الليل: ساعات شب. مفرد آن «انى» است.

اعراب:

(كَمْ أَهْلَكْنا): در اينجا فاعل «يهد» مقدر و مفسر آن همين «كم اهلكنا» است.

مقصود:

(قالَ كَذلِكَ أَتَتْكَ آياتُنا فَنَسِيتَها): در اينجا خداوند در پاسخ كسى كه مى‌گفت:

خدايا چرا كور محشورم كردى؟ ميفرمايد: همانطورى كه امروز كور محشورت كرده‌ايم، محمد 6 و قرآن و دلائل روشن آن در دنيا بسوى تو آمدند و تو با خيره- سرى همه را پشت سر انداختى و خود را در معرض فراموشى قرار دادى، چه فراموشى فعل اختيارى انسان نيست تا كيفر داشته باشد.

(وَ كَذلِكَ الْيَوْمَ تُنْسى‌): امروز هم بمنزله فراموش شدگان هستى و در عذاب هميشگى گرفتارى.

برخى گويند: همانطورى كه ترا كور محشور كردم تا رسوا گردى و همانطورى كه كور دل بودى و آيات مرا ترك كردى و در آن نينديشيدى و همانطورى كه اوامر ما را زير پا گذاشتى و بمنزله چيزهاى فراموش شده قرارش دادى، امروز نيز گرفتار عذاب مى‌شوى و بمنزله چيزهاى فراموش شده هستى.