(وَ كَذلِكَ أَنْزَلْناهُ قُرْآناً عَرَبِيًّا وَ صَرَّفْنا فِيهِ مِنَ الْوَعِيدِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ‌):

همانطورى كه ما اخبار قيامت را براى تو گفتيم، اين كتاب خواندنى را بزبان عربى بر تو نازل كرديم و تهديدهاى خود را نسبت بكجروان در آن بصورتها و الفاظ مختلف بيان كرديم، شايد از معصيت بپرهيزند.

برخى گويند: يعنى قرآن را نازل كرديم تا قوم عرب پيش از نزول عذاب، تقوى پيشه كنند.

(أَوْ يُحْدِثُ لَهُمْ ذِكْراً): يا اينكه قرآن براى ايشان پند و عبرت را تجديد كند. يعنى بوسيله قرآن بياد كيفر اقوام پيشين بيفتند و عبرت گيرند. بديهى است كه تذكر در موقع استماع و قرائت قرآن است.

چنان كه ميفرمايد:(وَ إِذا تُلِيَتْ عَلَيْهِمْ آياتُهُ زادَتْهُمْ إِيماناً) (انفال 2) هنگامى كه آيات قرآن بر ايشان خوانده شود، بر ايمانشان افزوده مى‌شود.

(فَتَعالَى اللَّهُ الْمَلِكُ الْحَقُ‌): صفات خداوند بر صفات همه مخلوقات برترى دارد و در وهم و خيال نمى‌گنجد. او از همه كس داناتر و تواناتر است و هر دانا و توانايى محتاج اوست و او از همگان بى‌نياز است. ديگران اگر بيك چيز توانا يا دانا هستند، به چيزهاى ديگر عاجز و نادانند. دانايان ديگر ممكن است دچار سهو و نسيان شوند اما خداوند همواره توانا و دانا بوده و هست.