جهر: بلند كردن صدا. صفت فاعلى آن «جاهر» و صفت مفعولى آن «مجهور» است. صوت مجهور يعنى صداى بلند. در مقابل آن «صوت مهموس» است.

اعراب:

از حسن روايت شده است كه «طه» را بفتح طاء و سكون هاء قرائت ميكرد.

در اين صورت هاء مبدل از همزه است. يعنى پاها را بر زمين گذار. زيرا در روايت است كه پيامبر خدا در نماز يكى از پاها را بلند ميكرد تا در نماز مشقت بيشترى تحمل كند. از اينرو خداوند به او فرمود: پاها را بر زمين گذار. ما قرآن را بر تو نازل نكرديم كه خود را بدرد سر اندازى و ناراحت شوى. پس از نزول اين آيه، رهبر عاليقدر اسلام پاها را بر زمين نهاد.

از امام صادق (ع) نيز همين طور روايت شده است. ممكن است «هاء» مبدل از همزه نباشد، بلكه در حال وقف بآخر كلمه افزوده شده باشد و اين بنا بقول كسانى است كه كلمه را مهموز نميكنند.

ممكن است «طه» براى قسم و جمله بعد جواب قسم باشد.

تذكرة: مفعول له و بهتر است كه مفعول مطلق براى فعل محذوف باشد و استثناء منقطع است به معناى «لكن» و همچنين در مورد «تنزيلا» كه مفعول مطلق است براى «نزلنا» يا «نزل».

لمن يخشى: صفت براى تذكرة.

مقصود:

(طه‌): در آغاز سوره بقره تفسير حروف مقطعه اوايل سوره و اختلافاتى كه در باره آنهاست ذكر كرديم.

ابن عباس و سعيد بن جبير و حسن و مجاهد و كلبى گفته‌اند، يعنى اى مرد! جز اينكه بعضى از آنها گفته‌اند: كلمه حبشى يا نبطى است. كلبى گويد اين كلمه به لغت «عك» است. شاعر گويد: