(وَ نَزَّلْنا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَ السَّلْوى‌): در بيابان «تيه» بر شما من و سلوى نازل كرديم.[1]( كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ‌): از چيزهاى پاكيزه‌اى كه به شما روزى كرده‌ايم، بخوريد.

اين دستور، براى اباحه است نه براى وجوب.

(وَ لا تَطْغَوْا فِيهِ‌): تعدى نكنيد و بوجهى كه بر شما حرام شده است، نخوريد.

برخى گفته‌اند: يعنى از حلال بحرام تجاوز نكنيد. و برخى گفته‌اند: روزى حلال را براى نيرو گرفتن در راه معصيت نخوريد.

(فَيَحِلَّ عَلَيْكُمْ غَضَبِي‌): زيرا گرفتار خشم من خواهيد شد.

(وَ مَنْ يَحْلِلْ عَلَيْهِ غَضَبِي فَقَدْ هَوى‌): هر كس گرفتار خشم من شود، هلاك ميگردد. «هوى» سقوط از بالا به زير است و اين چيزى جز هلاك شدن يا سقوط در آتش جهنم نيست.

(وَ إِنِّي لَغَفَّارٌ لِمَنْ تابَ وَ آمَنَ وَ عَمِلَ صالِحاً ثُمَّ اهْتَدى‌): من آمرزگار كسى هستم كه توبه كند و بخدا و رسولش ايمان آورد و وظائف خود را انجام دهد و تا لحظه مرگ، ايمان را از دست ندهد.

امام باقر (ع) فرمود: منظور از «اهتدى» اين است كه به ولايت اهل بيت نائل آيد. بخدا قسم، اگر مردى تمام عمر در ميان ركن و مقام ابراهيم خدا را عبادت كند، آن گاه بميرد و از ولايت ما دور باشد، خدا او را بر پيشانى در جهنم ساقط ميكند.

اين روايت را ابو القاسم حسكانى به اسناد خويش نقل كرده و عياشى در تفسير خود به طرق مختلفى آورده است.

(وَ ما أَعْجَلَكَ عَنْ قَوْمِكَ يا مُوسى‌): ابن اسحاق گويد: وعده اين بود كه موسى به اتفاق قوم يا جماعتى از بزرگان قوم، به كوه طور آيد. اما وى بر اثر شوق زياد، شتاب كرد و به تنهايى آمد و منتظر بود كه آنها بدنبالش بيايند. از اينرو خداوند به او فرمود: «چه باعث شد كه عجله كردى و قوم را با خود نياوردى؟!»

[1]- براى تفصيل بيشتر رجوع شود به تفسير سوره بقره آيه 57