(إِنَّ اللَّهَ يُدافِعُ عَنِ الَّذِينَ آمَنُوا): در اين آيه مؤمنين را بشارت پيروزى داده، مى‌فرمايد: خداوند بمنظور دفاع از مؤمنين، غائله مشركين را بر طرف مى‌كند و مؤمنين را يارى ميدهد.

(إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ كُلَّ خَوَّانٍ كَفُورٍ): آنهايى را كه بخدا خيانت كرده، براى او شريك قرار داده و كفر پيشه كرده‌اند، دوست نميدارد.

زجاج گويد: هر كه نام غير خدا را بر قربانيها ببرد، خائن كفر پيشه است.

پس از بشارت به دفاع و نصرت مؤمنين، بيان مى‌كند كه آنها براى جنگ با مشركين از جانب خدا مأذونند.

(أُذِنَ لِلَّذِينَ يُقاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا): به اين جهت به آنها اذن داده شده، كه ظلم ديده‌اند برنامه مشركين اذيت و آزار مسلمين بود. روزى نبود كه مجروح يا دست و پا شكسته مسلمانى نزد پيامبر خدا نيايد و شكايت نكند. اما پيامبر خدا به آنها مى‌فرمود: صبر كنيد. من مأمور به جنگ نيستم. همين كه بمدينه هجرت كرد، اين آيه نازل شد و اين اولين آيه‌اى است كه در باره جنگ‌هاى اسلامى نازل شده است.

(وَ إِنَّ اللَّهَ عَلى‌ نَصْرِهِمْ لَقَدِيرٌ): آنها را وعده پيروزى داده، مى‌فرمايد: خدا آنها را يارى ميكند و بر يارى آنها قادر است.

سپس به بيان وضع زندگى آنها پرداخته، مى‌فرمايد:

(الَّذِينَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيارِهِمْ بِغَيْرِ حَقٍّ إِلَّا أَنْ يَقُولُوا رَبُّنَا اللَّهُ‌): آنها كه از مكه اخراج شدند و بمدينه يا حبشه رفتند. اگر مراد رفتن بمدينه باشد، آيه مدنى است و اگر مراد حبشه باشد، آيه مكى است. اين اخراج به اين صورت بود كه آنها را بقدرى اذيت كردند و تحت فشار قرار دادند كه ناچار شدند جلاى وطن كنند و اين كار ناحق بود. زيرا مى‌گفتند: پروردگار ما خداى يكتاست.

امام باقر (ع) مى‌فرمايد: اين آيه در باره مهاجرين نازل شده و در باره آل محمد 6 نيز جارى است زيرا آنها نيز از وطنشان اخراج و ترسانيده شدند.

(وَ لَوْ لا دَفْعُ اللَّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَهُدِّمَتْ صَوامِعُ وَ بِيَعٌ وَ صَلَواتٌ وَ مَساجِدُ):