سپس از ذكر ساجدان منصرف شده، مى‌فرمايد:

(وَ كَثِيرٌ حَقَّ عَلَيْهِ الْعَذابُ‌): و بسيارى از مردم از توحيد و عبادت خدا سرپيچى ميكنند و مستوجب عذاب مى‌شوند. بديهى است كه استحقاق عذاب ناشى از ترك سجود است.

(وَ مَنْ يُهِنِ اللَّهُ فَما لَهُ مِنْ مُكْرِمٍ‌): هر كه را خداوند بدبخت و خوار كند و وارد دوزخ سازد، كسى نيست كه او را يارى كند و سعادت بخشد و به بهشت برد. زيرا كيفر و پاداش بدست خداست.

(إِنَّ اللَّهَ يَفْعَلُ ما يَشاءُ): خدا هر كه را خواهد نعمت بخشد و هر كه را خواهد انتقام گيرد. (البته انعام و انتقام خدا بمقتضاى ايمان و كفر است نه بدون جهت و دليل).