سزاوار عذابند؟ و هر كه را خدا خوار سازد، گرامى دارنده‌اى ندارد. خدا هر چه خواهد كند.

اعراب:

خبر «ان» اول جمله‌(إِنَّ اللَّهَ يَفْصِلُ ...) است.

مقصود:

اكنون بيان مى‌كند كه آيات را براى اينكه حجت خلق باشند نازل كرده است:

(وَ كَذلِكَ أَنْزَلْناهُ آياتٍ بَيِّناتٍ‌): در اينجا مجموعه قرآن را به آيات پيش تشبيه كرده، مى‌فرمايد: همانطورى كه آيات گذشته را بعنوان حجت و بينه نازل كرده‌ايم، قرآن هم حجت و بينه است و دلالت صريح دارد بر توحيد و عدل و مقررات فردى و اجتماعى.

(وَ أَنَّ اللَّهَ يَهْدِي مَنْ يُرِيدُ): و بر تو نازل كرديم كه خداوند هر كه را بخواهد براه دين هدايت مى‌كند.

(إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ الَّذِينَ هادُوا وَ الصَّابِئِينَ وَ النَّصارى‌ وَ الْمَجُوسَ وَ الَّذِينَ أَشْرَكُوا إِنَّ اللَّهَ يَفْصِلُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ): سنت خداوند است كه ميان حق و باطل جدا كند. روز قيامت هم مؤمن و يهودى و مسيحى و زردشتى و مشرك را از يكديگر جدا مى‌سازد. اهل حق را رو سفيد و اهل باطل را رو سياه محشور ميكند تا از يكديگر شناخته شوند.

(إِنَّ اللَّهَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ شَهِيدٌ): خداوند بر هر چيزى آگاه و گواه است، پيش از آنكه جامه هستى بپوشد. زيرا داناى غيب است.

اكنون به پيامبر گرامى خطاب كرده، مى‌فرمايد:

(أَ لَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ يَسْجُدُ لَهُ مَنْ فِي السَّماواتِ وَ مَنْ فِي الْأَرْضِ وَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ وَ النُّجُومُ وَ الْجِبالُ وَ الشَّجَرُ وَ الدَّوَابُّ وَ كَثِيرٌ مِنَ النَّاسِ‌): آيا نميدانى كه اهل آسمانها و زمين و خورشيد و ماه و ستارگان و كوه‌ها و درختان و جنبندگان و مردم مؤمن، در برابر خدا خضوع و خشوع مى‌كنند؟