ذهول: غفلت.

حمل: باردارى.

مريد: آماده فساد.

مضغه: مقدارى از گوشت كه جويده شده.

همود: خشكيدن و كهنه شدن.

بهيج: نيكى صورت.

اعراب:

(يَوْمَ تَرَوْنَها): متعلق به «تذهل».

ارضعت: مفعول اين فعل محذوف است.

سكارى: حال و اگر «ترى» بمعنى ظن باشد مفعول ثانى.

نقر: مرفوع و عطف بر «خلقناكم» يا بنا بر استيناف و خبر مبتداى محذوف و مفعول آن «ما نشاء» يا محذوف و «ما نشاء» ظرف.

لتبلغوا: جار و مجرور و متعلق بمحذوف.

(لِكَيْلا يَعْلَمَ‌): متعلق به «يرد» و «كى» بمعنى «ان».

شأن نزول:

عمران بن حصين و ابو سعيدى خدرى گويند: دو آيه اول سوره بهنگام شب در باره جنگجويان بنى المصطلق كه از طايفه خزاعه بودند نازل شده است.

هنگامى كه مردم حركت ميكردند، پيامبر ندا كرد و همه آمدند، اطراف پيامبر جمع شدند و آيه را بر آنها خواند. آن قدر گريستند كه سابقه نداشت به اندازه آن شب گريه كرده باشند. فرداى آن شب كسى زين از روى اسبها برنداشت و خيمه بر نيفراشت و هم چنان مى‌گريستند و اندوه ميخوردند.

پيامبر فرمود: ميدانيد آن روز چه روزى است؟ گفتند: خدا و رسولش داناترند.

فرمود: همان روزى است كه خداوند به آدم ميفرمايد: فرزندانت را به آتش مى‌سوزانم. آدم مى‌گويد: چقدر؟ ميفرمايد: از هر هزار نفر 999 نفر به آتش دوزخ‌