همانطورى كه در آغاز خلقت، شروع كرديم، آن را بازميگردانيم. وعده‌اى است كه انجام آن بر ماست و ما انجام دهنده اين كاريم. در زبور پس از تورات نوشته‌ايم كه زمين را بندگان صالح من به ارث مى‌برند. در اين كتاب براى مردم عبادتكار، وصول به حق است. ترا جز رحمت براى جهانيان نفرستاده‌ايم. بگو: بمن وحى شده است كه خداى شما يكى است. آيا شما مسلميد؟ اگر پشت كنند، بگو همه شما را بطور مساوى اعلام كردم و نميدانم كه وعده‌اى كه داده شده‌ايد، نزديك است يا دور؟ خداوند سخن آشكار را ميداند و به آنچه كتمان مى‌كنيد عالم است و نميدانم شايد آزمايشى است براى شما و تمتعى است تا وقت معين. گفت: خدايا حكم كن به حق و خداى ما رحمان است و بر آنچه وصف مى‌كنيد، بايد از او كمك خواست.

قرائت:

نطوى: ابو جعفر به ضم تاء و «السماء» را برفع و ديگران به فتح نون و «السماء» را به نصب خوانده‌اند. بنا بر اول فعل مجهول است.

للكتب: اهل كوفه- جز ابو بكر- بصيغه جمع و ديگران مفرد خوانده‌اند.

اما از لحاظ معنى يكى است. زيرا از مفرد نيز اراده كثرت شده است.

(قالَ رَبِ‌): حفص بهمين صورت و ديگران «قل» خوانده‌اند و بنا بر قرائت دوم خطاب است.

اعراب:

(كَطَيِّ السِّجِلِ‌): كاف در محل نصب و صفت مصدر محذوف است.

وعداً: مفعول مطلق.

(كَما بَدَأْنا): متعلق به «نعيده».

رحمة: حال يا مفعول له.

(أَنَّما إِلهُكُمْ إِلهٌ واحِدٌ): نايب فاعل براى «يوحى».

(عَلى‌ سَواءٍ): حال از فاعل و مفعول.

(ما تُوعَدُونَ‌): فاعل «قريب» يا مبتدا و «قريب» خبر. در هر صورت مفعول معلق‌