ترجمه:

اى موسى! چه بدست دارى. گفت: عصاى من است كه بدان تكيه مى‌كنم و بوسيله آن شاخ درختان را براى گوسفندانم مى‌شكنم و فايده‌هاى ديگرى نيز براى من در آن هست. خداوند فرمود: موسى! عصايت را بيفكن. موسى عصا را افكند.

در اين هنگام عصا مارى گرديد كه به سرعت حركت ميكرد. خداوند فرمود: بگير آن را و نترس. بزودى صفت اولش را به آن برميگردانم و دستت را زير بغلت كن كه سفيد و نورانى بى‌هيچ لكه‌اى خارج خواهد شد كه اينهم نشان ديگرى است تا نشانهاى بزرگ خود را بتو بنمايانيم. برو پيش فرعون كه طغيان كرد.

موسى گفت: خدايا سينه‌ام را بگشاى و كارم را آسان كن و گره زبانم را بگشاى تا سخنم را بفهمند و برايم از بستگانم وزير و همكارى قرار ده، هارون برادرم را، پشتم را به او محكم گردان و او را در كارم شريكم گردان تا ترا بسيار تسبيح كنيم و بسيار بياد تو باشيم كه تو به حال ما بصير هستى. خداوند فرمود: خواست تو به تو داده شد، اى موسى.

قرائت:

اشدد: ابن عامر بفتح همزه قطع خوانده است و ديگران بضم همزه وصل.

طبق قرائت ابن عامر فعل مضارع متكلم وحده و اخبار است. چنان كه «اشرك» را نيز وى بضم همزه و بصيغه متكلم خوانده است. پيداست كه شركت هارون در نبوت موسى به اراده خداست نه به اراده موسى. پس بهتر است بصورت دعا باشد.

اهش: در قرائت غير مشهور بكسر هاء خوانده شده است و ظاهراً بضم و كسر هر دو صحيح است.

لغت:

توكؤ و اتكاء: يعنى تكيه كردن و خود را نگاه داشتن.

هش. شكستن شاخ و برگ درخت.

مآرب: حوائج جمع مأربه به سه حركت راء